Türkiye, orman varlığı açısından son yıllarda önemli değişimler yaşamakta. Ülkenin orman kaynakları, küresel ölçekte yaşanan orman azalmalarının bir yansıması olarak değerlendirilebilir. 2020 yılı itibarıyla yapılan tespitlere göre, Türkiye'nin ormanlık alanları ülke alanının yaklaşık %29.4'ünü kapsamakta. Ancak, dikkate alınması gereken bir nokta var: bu ormanlar için belirlenen 'kapalılık kriteri', yüzde 10'dan daha düşük kapalılığa sahip alanların dahi orman olarak kabul edilmesine olanak tanıyor. Bu durum, Türkiye'nin gerçek orman varlığının resmi kayıtlardan daha az olduğunu gösteriyor.
Orman tanımı, belirli kriterlere dayanırken, Türkiye'de bu kriterlerin tam olarak sağlanmadığı alanlar dahi orman olarak sınıflandırılıyor. Bu da resmi istatistiklerin gerçek orman varlığını yansıtmadığı anlamına geliyor. Ayrıca, madencilik ve diğer insan faaliyetleriyle tahrip edilen ormanlar bile hâlâ resmi kayıtlarda orman olarak görülmeye devam ediyor. Örneğin, Corine arazi sınıflandırmasına göre, Türkiye'deki kapalı orman alanlarının miktarı 2000 yılında 12.20 milyon hektardan 2018 yılında 11.53 milyon hektara geriledi.
Küresel perspektifte bakıldığında, bazı ülkelerde olumlu gelişmeler yaşanırken diğerlerinde ise orman kayıpları devam etmekte. Brezilya ve Kolombiya'da orman kaybı oranlarında düşüş yaşanırken, Bolivya, Laos, Nikaragua gibi ülkelerde artışlar gözlemleniyor. Bu farklılıklar, çevre politikalarının etkisiyle meydana gelirken, tarım alanlarının genişletilmesi gibi nedenlerle diğer ülkelerdeki orman kayıplarının arttığı görülüyor.
Türkiye'de ise orman kaybıyla mücadele konusunda net bir resim ortaya çıkmıyor. Bu durum, küresel ısınmayı sınırlamak ve biyoçeşitliliği korumak gibi uluslararası hedeflerin önemini bir kez daha gözler önüne seriyor. Ancak, yapılan çalışmalar, bu hedeflere ulaşmanın giderek zorlaştığını ve orman kaybının kontrol altına alınması gerektiğini vurguluyor. Bu noktada, Paris Anlaşması ve Kunming-Montreal Çerçevesi gibi uluslararası sözleşmelerin önemi daha da artıyor.
